The blues is het blauw in de kleur

The blues is het blauw in de kleur van verlangen.

The blues is het blauw in de kleur van de waan.

The blues is het blauw in de kleur van de nachten.

The blues is het blauw in de kleur van een traan.

The blues is het blauw in de kleur van de diepte.

The blues is het blauw in de kleur van de roes.

The blues is het blauw in de kleur van de drank.

The blues is het blauw in de kleur van the blues.

Het blauw in je ogen …        geen blues.

Het blauw in je jurkje  …      geen blues.

Het blauw van je fiets …       geen blues.

Het blauw van je tasje …      geen blues,

Maar dat je bij mij weg bent,

in 12 maten

en dat je niet terugkomt,

in 3 akkoorden:

That’s the blues.

Geschreven in opdracht van de organisatie van  Ribs & Blues ter ere van hun 15 jarig bestaan. Opgedragen 27 maart 2011 in Tivoli. Net zoals het onderstaande gedicht 'Eerst was ik vrolijk vegetarisch'. 

Eerst was ik vrolijk vegetarisch

Eerst was ik vrolijk vegetarisch

Ribs & blues was niet mien koppie thee

Ja, ik was vrolijk vegetarisch

Ik deed er liever niet an mee

Eerst was ik vrolijk vegetarisch

Gien treurige meziek vör mij

Ja, ik was vrolijk vegetarisch:

Alennig grune eterij

Maor ’t blef niet altied zunnig.

Oeteindelijk kwam de ummekeer.

Nee, het blef niet altied zunnig.

Körtom, het werd aal minder weer.

Dus tegenswoordig in de Pinkstertied

kan ‘k mien diepere geveulens kwiet

In Roalte in een grote circustent

eet ik lekker Ribs & Bluestalent.

Blues in het Drents, Daniel Lohues heeft er patent op. Ik schreef het naar aanleiding van 15 jaar Ribs & Blues. De organisatie vroeg mij om een gedicht te maken. De hele tijd zoemdce het zinnnetje Ik ben vrolijk vegetarisch in mijn hoofd rond. uiteindelijk kwam er een liedje uit ... in dialect. Omdat ik het Sallands niet machtig ben, dan maar in mijn moerstaal. Altijd lastig om op te schrijven. Helemaal voor mij als stadsdrent. Ik spreek een allegaartje. In dit liedje, want het is niet echt een gedicht, maak ik gebruik van dezelfde soort herhaling als in het bluesidioom. I was walking down the street, dan nog een zinnetje en dan weer: I was walking down the street.

Tussen Heino-dorp en Heino-spoor

De eiken langs de laan laten dagelijks mensen door,

Die willen gaan en moeten gaan tussen Heino-dorp en Heino-spoor.

De bomen kijken slechts omhoog en nooit meer naar beneden:

Gelaten onverzettelijkheid, geworteld in verleden.

De zwaartekracht op aarde heeft steeds het laatste woord:

Het verlangen naar beweging wordt in de kiem gesmoord.

Als takken hebben losgelaten en de val is ingezet,

Is een droom verdwenen, tussen bladeren ingebed.

Dat groeien naar het licht is een verheven vlucht

En boven de Stationsweg gaat een lusteloze zucht.

Zij moeten staan en blijven staan tussen Heino-dorp en Heino-spoor.

De takken waaien traag en zacht voortdurend woorden door:

‘Zij wel, zij wel, de mensen. Ze lopen, fietsen en ze rijden.’

Zulke hoge bomen en dan zo diep te lijden.

Tussen Heino-dorp en het station is het op bepaalde momenten van de dag een drukte van belang. Deze bedrijvigheid staat in schril contrast met die grote bomen aan weerszijden van de Stationsweg. Hoe zou het zijn om zo’n boom te zijn, om daar maar te staan en iedereen voorbij te zien razen het volle leven in?

Ik stel mij zo voor dat een boom als vrucht nog vol verwachting is. Nu zit ik nog vast aan de takken, maar straks mag ik los en dan begint het.

En toen ik onlangs die bomen bekeek op een koude voorjaarsdag in maart, bekroop mij het gevoel dat er van die dromen en verwachtingen niet veel over is: dikke stammen met kale takken. Bomen zijn net mensen..

Carnaval

Opvallend bij de carnavalsoptochten is dat mensen achteruit deinzen wanneer er vanuit de praalwagens confetti wordt gestrooid. Mensen die toch de volle laag krijgen, weten niet hoe snel ze de confetti uit hun haren en hun kleren moeten krijgen. Dit inspireerde mij tot het volgende versje.

Het anti-confettilied

Een paard bij buurvrouw Jansen

Een kamerbreed tapijt                                                       

Een bloemetjesgordijn

En confetti tot mijn spijt

Confetti in mijn oren

Confetti overal

Confetti in mijn biertje

Het is weer carnaval

’s Ochtends aan de ontbijttafel kreeg ik de volgende vraag op mijn bordje: ‘Waarom is er eigenlijk geen carnavalsprinses?’ Tja, daar zit je dan … met je mond vol tanden. Als dorpsdichter maak je er dan maar een rijmpje van.

Carnaval 3.0

Ik heb niets tegen mannen

Geen probleem met snor of baard

Prins Harry is best een goeie

Voor carnaval in maart

Wil je ‘t iets moderner

Denk dan aan deze les:

Het wordt een keertje tijd

voor een carnavalsprinses!