Misschien heeft u dat ook wel. Zomaar een persoon die je vaak ziet, niet kent en je hoofd op hol brengt. Niet uit verliefdheid, maar uit nieuwsgierigheid: Wat is dat voor iemand, waar woont hij wat doet hij voor werk? Wat houdt hem bezig? Als deze vragen opgehelderd worden, verdwijnt zo iemand vanzelf weer uit je gedachten. Wanneer dat niet gebeurd en, in tegendeel, de vragen in aantal toenemen, blijft die persoon in je hoofd rondspoken. Bij mij wel tenminste.
Ruim twintig jaar geleden: Ik studeerde in Kampen. Met enige regelmaat liep een onbekende man voor mijn huis: een (afgeschminkte) clown. Hoe de associatie tussen clown en deze brave burger tot stand gekomen is, weet ik niet meer precies. Maar in no-time fantaseerde ik een heel clownsleven bij elkaar en projecteerde dit op deze man.
In Amsterdam, waar ik in de jaren 90 woonde, fietste ‘de zanger’ door de straat. Hij passeerde steevast luid zingend mijn appartement. Ook toen ontstond in een aantal maanden een gefingeerde biografie.
En nu in Raalte is daar ‘de wandelaar’. Ik heb het idee dat ik hem inmiddels al aardig goed ken. En dat terwijl alle eigenschappen die ik hem toedicht in mijn eigen brein zijn ontstaan. Elke gelijkenis met de realiteit zal daarom wel op toeval berusten. Al is dat voor mij moeilijk voor te stellen.
De wandelaar
Hij loopt dagelijks door ons dorp
en lijkt altijd onderweg.
Wat om hem heen is, wijkt.
Hij schudt de mensen van zich af.
Zijn ogen zeggen meer
dan zijn mond ooit heeft gesproken.
De glazen van zijn bril vergroten
wat hij wandelend vergeten wil.
Volhardend maar tevergeefs.
Zo verloopt zijn leven.
Hij heeft geen vragen nodig.
Antwoorden doen er niet meer toe.
En hoe het kan, dat alleen ik hem zie,
Steeds weer, steeds vaker, ik begrijp het niet.
