Het brein is in. Eeuwenlang hebben we alleen maar kunnen gissen naar wat er in ons brein gebeurde.
Tegenwoordig zijn wetenschappers steeds beter in staat om de geheimen van hersenen te ontraadselen. In de neurobiologie kan men door gebruikmaking van scans inzoomen op het brein in actie. Geen wonder dat de laatste jaren om de haverklap publicaties verschijnen over de werking van onze hersenen.
Het is in ieder geval duidelijk dat het in onze bovenkamer een drukte van belang is. En de mijne is daarop geen uitzondering. Ik hoor er af en toe stemmen, hoor regelmatig muziek en mijn gedachten springen alle kanten op. Never a dull moment, zullen we maar zeggen.
In onderstaand dorpsgedicht gaat over de provinciale weg die Mariënheem in tweeën deelt, het lawaai van het verkeer, de drukte die dat met zich meebrengt en de moeite om van de ene naar de andere kant van het dorp te komen. Ik geef toe dat de leefbaarheid is toegenomen sinds de maximumsnelheid van 80 naar 50 kilometer per uur is teruggebracht. En natuurlijk is er al zo lang ik in Raalte woon, de fietstunnel. Maar soms denk ik: het blijft een gespleten dorp. Of zegt dat vooral iets over (het Mariënheem in) mijn hoofd.
Oversteken
In dit hoofd huist Mariënheem.
De N35 ruist er oeverloos
tussen beide hersenhelften:
De stemmen in mijn grijze cellen
schreeuwen om het hardst.
Of het alsjeblieft iets zachter mag.
Wat minder vaart, minder lawaai,
zodat ik zonder ongelukken
eindelijk de oversteek kan maken
van mijn gevoel naar mijn verstand.
De omgekeerde route heeft mij niets gebracht.
Oké, bijna niets bedoel ik dan.
