Oké, ik geef het toe. Ook mijn fantasie sloeg op hol toen columnist Thijs Zonneveld met het idee op de proppen kwam om in Nederland een berg te bouwen. Twee kilometer hoog. Met minder nemen we geen genoegen. Een prachtig idee om in de komkommertijd je grijze cellen mee op te vrolijken. Maar zoals het wel vaker gaat met torens van Babel, wanneer het luchtfietsen voorbij is en de wetten van de zwaartekracht weer hun werk doen, blijft er van dergelijke proefballonnetjes maar weinig over.
Een fietstochtje over de Luttenberg in de regen en de storm zet je dan weer met beide benen op grond. Dat past ook bij het dorp: Doe maar gewoon. Niet uit bekrompenheid, zo is mijn indruk. Maar meer omdat wat je ook doet en wie je ook bent hier niets uitmaakt. Laat de Roalter wind maar waaien, laten de plannenmakers hun werk maar doen. De Luttenbergers regelen hun eigen zaakjes op hun eigen manier.
De Luttenberg
Nederland ontwaakt uit haar komkommertijd.
Oneindig laagland is de werkelijkheid.
Geen tweede Alp d’Huez, geen Mont Ventoux.
Ook de herfst slaat onverbiddelijk toe.
Ik fiets in een flauwe bocht omhoog.
M’n regenkleding houdt mij droog.
En de hinder die ik ondervind
is niet de klim, slechts tegenwind.
Luttenbergse heroïek is maar betrekkelijk.
En dat is juist aantrekkelijk.
De imitatiegrot waarin Maria huist,
geen grote berg, maar kleine puist,
museum Laarman aan mijn rechterzij.
Alle hoogmoed fiets ik nu voorbij,
want hierboven heeft de Roalter wind
geen vat op wat men voelt en vindt.
