Geheim

Iedereen kent schaamte. Ik ook. Na verloop van tijd verdwijnen dergelijke gevoelens naar de achtergrond. Het geheugen stelt alles in het werk om te vergeten. Freud noemde dit proces verdringing. Een fantastisch mechanisme. Stel je voor dat je elk moment herinnerd wordt aan je uitglijders en je fouten. Ik moet er niet aan denken.

Helemaal vergeten is echter niet mogelijk. Er zijn gebeurtenissen of zintuiglijke ervaringen die werken als trigger. Ze brengen je direct terug in dat ogenblik..Het schaamrood staat weer letterlijk op je kaken. Je hart klopt even snel als destijds. Je beleeft het verleden in het hier-en-nu. We zeggen dan vaak dat ‘alles weer naar bovenkwam’.

Die gebeurtenissen en zintuiglijke ervaringen kunnen er trouwens ook voor zorgen dat je dagelijks geconfronteerd wordt met dat gevoel van schaamte. Het afweermechanisme van het uitwissen komt zo niet op gang.

Het gedicht ‘In de rij van bijna thuis’ gaat over een schaamtevol geheim. Niemand heeft weet van wat er is gebeurd en welke impact het gebeurde heeft gehad. Alleen een boom heeft het gezien. En juist die boom komt dagelijks op het pad van de ik-persoon. Daarom probeert hij de boom medeschuldig te maken. Tevergeefs natuurlijk, zelfs de ik-persoon begrijpt uiteindelijk dat je met het toekennen van menselijke eigenschappen aan bomen vooral jezelf voor de gek houdt.

In de rij van bijna thuis

Vlak voor Raalte, bijna thuis,

Houdt de populier alleen nog voor de vorm

de wacht bij het oude transformatorhuis.

De takken zijn tot niets in staat,

al zijn het net gespierde armen.

Ze wiegen hoogstens heen en weer bij wind.

of breken af bij harde storm.

Elke dag rijd ik schuldig langs.

Het is het geen straf, meer

een soort van ongemak.

Deze boom kon alles zien en alles horen,

maar heeft geen besef van goed en kwaad.

Daar is een boom niet voor. Alleen ik

weet dat het is geweest.