dan is het toch niet vreemd

dat ik een kuil groef?

hij liep mij voor de voeten

kletste maar raak

stiekem zachtjes

 storend aanwezig

voor de vorm
hield ik een toespraak

niet erg eerbiedig misschien

 zand erover, rechtsomkeert

en mag het nu stil zijn
alsjeblieft?

Zwemmen

Geen deadlines meer. Geen verplichtingen van buiten. Nooit meer gekunstelde relaties zoeken met het dorp Raalte. Schrijven alleen maar omdat ik het zelf wil. Kortom, hier spreekt een dichter zonder dorp.

Zwemmen

bijna alles is overbodig in deze rivier

ik heb hier nauwelijks nog iets nodig

rubberbootjes varen stelselmatig

hersenspinsels uit mijn hoofd

fonteinkruid waterwaait in mijn gezicht

verstopt mijn oren en mijn ogen

de stroming streelt mijn voeten koel

de diepte kriebelt aan mijn tenen

met gemak dragen de waterarmen

mij geen kant geen wal maar oeverloos.

Lekker kort

Visie op dorpsdichterschap in vier regels

We lopen samen op

Maar dan wel parallel

Ik kom niet verder dichterbij

Maar zwaaien doe ik wel

Hergebruik

Soms is dichten ploeteren en zoeken. Onderstaande gedicht heb ik geschreven vanuit met het lot in het achterhoofd of preciezer met de aanvaarding ervan. Ik bleef er aan schaven, het ritme klopte niet, de klank stond mij tegen en ook over de symboliek was ik niet tevreden. 

Later, en dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het einde van mijn dorpsdichterschap, kreeg het gedicht een andere betekenis. Dit gedicht zegt eigenlijk meer over poëzie dan over het lot. 

Uiteindelijk heb ik een deel van de laatste twee strofes gerecyceld in het gedicht 'Raaltenaar'.  Tja en wat moet je dan. Welk gedicht is het mooist? Welke moet afvallen? Ik ken ff niet kiezen. Dus hieronder zijn ze allebei.

Raaltenaar

Je werkt hier

Dus je woont hier

Je krijgt vrienden hier

Je krijgt kinderen hier

Je winkelt hier

Je kent het hier

Je wordt ouder hier

Het is je thuis

Dat je verder wilt

Ver weg van hier

Wordt steeds meer

Een verhaal dat je verzon

Wat er was en wat er is

Krijgt op den duur

Vanzelf betekenis.

Poëzie  

Ik zie hem als een metgezel

Een vriend misschien,

Waarmee ik ’s avond laat

Aan de bar van het hotel

Na een lange, zware reis

Een biertje drink, een sigaret opsteek.

Ons zwijgen zegt genoeg.

Morgen is er vast gelegenheid,

Om zicht te krijgen op de zin van deze tocht

Met toeval nemen wij nu eenmaal geen genoegen.

Wanneer het leven ons niet geeft wat wij verwachten,

Voegen wij achteraf de voorbedachte rade toe.

Het verhaal dat wij verzinnen, wordt uiteindelijk waar:

Wat van belang is, krijgt op den duur betekenis.



Lierderholthuis

Met het onderstaande gedicht Tijl heb ik alle Raalter dorpen in poëtische zin aangedaan. In Lierderholthuis staat een prachtig beeld van Tijl Uilenspiegel, gemaakt door Frans Stoopman. Het gerucht gaat dat Tijl Uylenspiegel Lierderholhuis op één van zijn vele rondzwervingen heeft bezocht. Het beeld laat zien dat Tijl een bankje optilt, dat aan één kant poten mist. Hij moet het daarom vasthouden. Hierdoor lukt het hem niet zijn narrenkap te pakken, die iets verderop ligt. Uilenspiegel wil hulp van de bezoeker aan het dorp en wijst naar zijn narrenkap. Een spreuk bij het beeld wijst de omstander erop dat hij zich wel twee keer moet bedenken voor hij de muts, met lange punten en belletjes, aan Uilenspiegel zal geven. Tijl staat namelijk bekend om zijn streken, waarmee hij alles op de kop zet. In het gedicht vraag ik mij af of dat wel zo erg. Een beetje verwarring op zijn tijd. Gemorrel aan de zekerheden. Iedere tijd kan bij tijd en wijle wel een Tijl gebruiken.

Tijl

Alstublieft, heb meelij met deze zot.

Daar op het bankje ligt mijn narrenkap

Klaar voor mijn allerlaatste grap.

De sprekende kleuren van mijn muts

Krijgen straks het zwijgen opgelegd.

De belletjes hangen nu al krachteloos en stil.

Reik mij mijn kolderieke kroon:

Nog een keer de wereld op zijn kop,

Zodat het leven niet meer klopt:

De rede geeft het woord aan klunzen.

Buig voor prutsers, kniel voor sukkels.

En heb eerbied voor hetgeen mislukt.

Ode aan de onzin, geef de treuzelaar de tijd

Dan is het nooit te laat, nooit verkeerd.

Kan het nu en mag het hier?

Dit alles is van ons

Ik heb een hekel aan gelegenheidsgedichten. Gelegenheidsgedichten hebben vaak betrekking op die ene gebeurtenis van dat moment en hebben daarom een vluchtig karakter. Dat staat mij tegen.

In dit gedicht ter gelegenheid van de heropening van het Raalterse Kulturhus heb ik geprobeerd om het gedicht zo te schrijven dat het niet alleen betrekking heeft op die ene situatie. Ik was er zelf wel mee in mijn nopjes. Ik heb tijdens het voordragen vanochtend vooral genoten van het Droste-effect ... een toespraak in een toespraak.

Ik ontdek dat ik in mijn laatste gedichten aan het goochelen ben met tijd door het verleden te projecteren in het heden en andersom. Dit tijdreizen geeft mijzelf een heerlijk vrij gevoel.

                                       Dit alles is van ons

Wacht op mij.

Ga naast mij staan,

Dan gaan we straks

tegelijkertijd

stap voor stap

naar binnen.

Wij schrijden dan

Net zoals ik ooit

met mijn jongste zus

heel deftig en rechtop

ons paleis binnenging:

We dachten dat er ruimte

genoeg zou zijn voor ons,

voor de mensen, voor iedereen.

De hele buurt mocht komen,

Want er was een grote zaal

Met hoge boekenkasten,

een winkel vol cadeaus.

Eenmaal moegelezen, moegespeeld

was er warme chocolademelk

met cake of krentenbrood.

En dan mocht ik een toespraak houden:

‘Het maakt niet uit

Wat ze zeggen,

de mensen die het

Voor het zeggen hebben:

Dit alles is van ons.

Wacht op mij.

Ga naast mij staan,

Dan gaan we straks

tegelijkertijd

stap voor stap

naar binnen.’

Laag Zuthem

Raalte is een Rooms-katholiek bolwerk. Dat hoor je vaak. Maar na de gemeentelijke herindeling van 2001 kun je dat niet meer zeggen. Laag Zuthem is van oudsher een protestants-christelijke dorp.

In Laag Zuthem, dorp met ruim 600 inwoners, vind je maar liefst drie Gereformeerde kerken:  De Gereformeerde Kerk (PKN), De Geformeerde Kerk Vrijgemaakt en de Nederlands Gereformeerde Kerk. ’t Is even wennen misschien, maar ook dit is Raalte.

Opgegroeid als gereformeerd jongen voelt het eigenlijk best vertrouwd, wanneer ik in Laag Zuthem kom. Natuurlijk de tijd heeft ook hier niet stil gestaan. Het is allemaal iets minder streng. Ook al prijken al bijna honderd jaar de letters ‘School met den Bijbel’ op het schoolgebouw, de school presenteert zich inmiddels als basisschool De Linde.

‘Wakker worden in Laag Zuthem’ gaat over de grens over het verstikkende van vroeger en het nieuwe van nu. Als het even kan zonder het verlies van het vertrouwde. Ik ben de eerste om te erkennen dat dit misschien wat teveel gevraagd is en eigenlijk onmogelijk is. The best of both worlds: als het bestaat, zoek er dan naar in Laag Zuthem.

Wakker worden in Laag Zuthem

Ik ken het hier.

Het is hier nog zoals het vroeger was.

Alleen de wollen deken van ’t geloof

leunt minder zwaar over de daken.

De gordijnen zijn al wat opzij geschoven,

het raampje staat een eindje open.

Ochtendlicht kiert helder binnen

en frisse lucht verdrijft benauwdheid

die ik vroeger voelde.

Speelse tenen kijken om zich heen,

Een arm gebaart van blijf-nog-even:

Zo beschermd, zo heerlijk zacht,

zo lekker lang nog net geen dag.